Tantniś krzyżowiaczek jest gatunkiem pochodzący z regionu Morza Śródziemnego, który rozprzestrzenił się na całym świecie i jest uważany za jednego z najważniejszych szkodników roślin z rodziny kapustowatych. W Polsce występuje na terenie całego kraju.
Dorosłe motyle mają rozpiętość skrzydeł 15-17 mm i długość ciała do 8 mm. Pierwsza para skrzydeł jest wąska, jasnobrązowa z trójkątnymi plamkami wzdłuż tylnej krawędzi, natomiast druga – jednolicie szara z długą strzępiną. Jaja są owalne, spłaszczone, długości 0,4 mm, żółtawe lub jasnozielone. Młode gąsienice są bardzo małe, długości 2-3 mm i bezbarwne. Żerują wewnątrz tkanki liści. Starsze gąsienice osiągają długość do 12 mm, są jasnozielone z wyraźną segmentacją ciała i ciemną głową. Poczwarki są żółtawe, długości około 8 mm, owinięte siateczkowatym kokonem, przytwierdzone najczęściej do dolnych, zewnętrznych liści roślin, na których żerowały gąsienice.
Tantniś krzyżowiaczek wytwarza od dwóch do czterech pokoleń w roku. Stadium zimującym są poczwarki pozostające w kokonie, ukryte pod korą lub w resztkach roślinnych. W kwietniu i maju wylatują motyle, po kopulacji samice składają jaja na dolnej stronie blaszki liściowej, wzdłuż nerwów. Jedna samica może złożyć około 200 jaj. Młode larwy minują liście, a nieco starsze zeskrobują tkankę miękiszową. Żerowanie larw trwa ok. 3–4 tygodni, po czym larwy przepoczwarczają się w siateczkowym kokonie, zwykle na liściach. Larwy ostatniego pokolenia obserwuje się zwykle we wrześniu, a niekiedy w październiku.
Najlepszą metodą zwalczania larw tantnisia krzyżowiaczka po wschodach jest stosowanie zapraw nasiennych. Chronią one jednak rzepak tylko w przypadku niskiej liczebności gąsienic. Jeżeli przekroczy ona próg ekonomicznej szkodliwości (1 gąsienica na jednej roślinie), należy podjąć zwalczanie środkami nalistnymi. Najczęściej wykonuje się je w fazie BBCH 13-19.
