Jesienią w rzepaku występuje wiele specyficznych dla danego okresu gatunków szkodników. Najgroźniejszymi są pchełki ziemne, pchełka rzepakowa, gnatarz rzepakowiec, mszyca kapuściana, śmietka kapuściana i tantniś krzyżowiaczek. Jednak zdecydowanie największym zagrożeniem są pchełki, które jako pierwsze atakują rzepak w fazie liścieni.
Pchełki rozwijają jedno pokolenie w roku. Stadium zimującym są chrząszcze pozostające w ściółce lub wierzchniej warstwie gleby. Wiosną opuszczają miejsca zimowania, ale na rośliny pokarmowe nalatują w okresie wschodu rzepaku jarego. Samice składają jaja w glebie do końca czerwca, a ich larwy żerują na korzeniach. Od końca czerwca pojawiają się młode chrząszcze, które są dużym zagrożeniem dla rzepaku ozimego. Pod koniec lata chrząszcze przechodzą na miejsca zimowania.
Chrząszcze żerują na blaszce liściowej wygryzając niewielki otwory. Przy dużej liczebności chrząszczy może dojść do znacznego ograniczenia powierzchni asymilacyjnej liści i liścieni. Zasadnicze zagrożenie powodują larwy, które wygryzają i drążą korytarze w głównych nerwach liści, ogonkach liściowych i pędach. Uszkodzone rośliny są bardziej podatne na przemarzanie, a same uszkodzenia są bramą wejścia dla sprawców chorób.
Opis szkodnika:
Larwa (stadium szkodliwe) – długości 6-7 mm, barwy brudnobiałej, głowa ciemnobrunatna. Ciało pokryte szczotkowatym owłosieniem z ciemnymi plamkami, posiada 3 pary odnóży tułowiowych i charakterystyczne dwa skierowane ku górze kolce na końcu odwłoka.
Chrząszcz – wielkości 3-4 mm, podłużnie owalny, jest największym gatunkiem pchełki występującym na rzepaku. Chrząszcz barwy czarnoniebieskiej lub czarnozielonej z metalicznym połyskiem, głowa, czułki i odnóża częściowo brunatnoczerwone.
Próg ekonomicznej szkodliwości: 3 chrząszcze na 1 mb rzędu roślin.
Pchełki ziemne rozwijają jedno pokolenie w roku. Chrząszcze żerują na liścieniach i liściach wygryzając niewielki otwory. Silnie uszkodzone rośliny mogą żółknąć, zasychać i w rezultacie zamierać. Larwy pchełki smużkowanej żerują wewnątrz liści tworząc miny, natomiast larwy pozostałych gatunków żerują na korzeniach nie wyrządzając znacznych strat.
Opis szkodnika:
Larwa – długości do 7 mm, barwy brudnobiałej, na ciele od strony grzbietowej występują ciemniejsze plamy.
Chrząszcz (stadium szkodliwe) – wielkości 2-3 mm, ubarwienie jest charakterystyczne dla gatunku. Pchełka czarna jest barwy jednolitej czarnej, pchełka czarnonoga jest seledynowoniebieska do metaliczniezielonej, błyszcząca. Pchełka fakistosmuga jest czarna, na pokrywach skrzydeł żółte paski. Pchełka smużkowana posiada czarne przedplecze z zielonkawym połyskiem a na pokrywach skrzydeł po jednym żółtym pasku.
Próg ekonomicznej szkodliwości: 1 chrząszcz na 1 mb rzędu roślin.
