W uprawach kukurydzy w Polowej Stacji Doświadczalnej IOR-PIB w Winnej Górze, coraz liczniej pojawia się stonka kukurydziana (Diabrotica virgifera). Jest to kolejny z dowodów na poszerzanie areału tego agrofaga w naszym kraju. Należy monitorować jego liczebność i podjąć działania zapobiegające wystąpieniu istotnych szkód w kolejnych latach.
Opis szkodnika
Osobniki dorosłe stonki kukurydzianej to chrząszcze, które są stadium szkodliwym. Samica osiąga długość do 4,2–6,8 mm, natomiast samiec do 4,4–6,6 mm. Chrząszcze mają barwę od żółtej do jasnozielonej. Po bokach pokryw skrzydeł przebiega jeden czarny pasek. Odwłok samic po kopulacji (wypełniony jajami) jest większy i bardziej zaokrąglony niż u osobników męskich, często wystając poza wierzchołki skrzydeł.
Szkodliwość
Stonka kukurydziana rozwija jedno pokolenie w ciągu roku. Stadium zimującym są jaja składane przez samice w glebie od lata aż do późnej jesieni w pobliżu roślin kukurydzy. Wiosną (od połowy kwietnia) rozpoczyna się wylęg larw, który może trwać nawet do sierpnia. Larwy przechodzą przez trzy stadia rozwojowe, z których ostatnie trwa najdłużej. Dojrzałe osobniki trzeciego stadium larwalnego przepoczwarczają się w glebie i pojawiają się latające osobniki dorosłe. Pierwsze chrząszcze można zauważyć od końca pierwszej dekady lipca, szczyt nalotów przypada w połowie sierpnia. Lot chrząszczy kończy się w drugiej połowie października. Larwy, uszkadzają system korzeniowy, doprowadzają do zakłóceń w pobieraniu wody i składników odżywczych. Żerowanie chrząszczy jest mniej szkodliwe aniżeli larw. Żerując na kolbach przyczyniają się do słabego zaziarnienia oraz deformacji kolb. Ponadto osobniki dorosłe pogarszają kondycję roślin, ponieważ ułatwiają ich porażanie przez liczne choroby, zwłaszcza przez sprawców fuzariozy kolb (Fusarium spp.).
