Kukurydza należy do roślin ciepłolubnych. Do wzrostu i rozwoju potrzebuje więcej ciepła w okresie wegetacji niż inne rośliny zbożowe.
Przyjmuje się, że w południowo-zachodniej Polsce termin siewu przypada około 15 kwietnia, a w pozostałych rejonach od 15 kwietnia do pierwszych dni maja. Terminy te dotyczą zarówno uprawy na ziarno, jak i na kiszonkę. Kukurydzę uprawianą na kiszonkę możemy wysiać nieco później, ale przed 20 maja. Jednak duża zmienność warunków atmosferycznych zmusza rolników do ustalenia indywidualnych terminów siewu.
Fenologicznym wskaźnikiem siewu kukurydzy w Polsce jest kwitnienie mniszka lekarskiego, czeremchy pospolitej, tarniny, czereśni lub porzeczki czerwonej. W tym czasie gleba ma temperaturę od 5 do 8oC, co umożliwia już kiełkowanie ziarniaków. Optymalna temperatura gleby to powyżej 10˚C. Współczesne odmiany mają jednak mniejsze wymagania termiczne i można je wysiewać nawet wtedy, gdy temperatura gleby osiąga 6–8˚C. Siew kukurydzy w glebę o temperaturze poniżej 6˚C powoduje wydłużenie wschodów oraz może mieć wpływ na przerzedzenie obsady roślin.
Lepiej więc poczekać z siewem kukurydzy, aż gleba osiągnie temperaturę optymalną dla kiełkowania. Przechłodzenie kiełkujących ziaren następuje w temperaturze 0-5°C. Rośliny mogą wtedy zacząć zamierać, natomiast przy spadku temperatury poniżej 0°C mogą całkowicie wyginąć. Dlatego właśnie odradza się wcześniejszy siew. Jest to również związane z ryzykiem wystąpienia przymrozków. Wiosenne krótkotrwałe przygruntowe przymrozki mają wpływ na zahamowanie wzrostu kukurydzy oraz zamieranie pierwszych liści. Nie wpływa to jednak na zamarcie roślin pod warunkiem, że stożek wzrostu umieszczony jest poniżej gruntu, na co ma wpływ właściwa głębokość siewu, a także termin jego wykonania.
