Zwalczanie chwastów w rzepaku ozimym jest jednym z podstawowych zabiegów agrotechnicznych. Chwasty konkurują z rośliną uprawną o wodę, składniki pokarmowe i światło. W uprawie rzepaku potencjalne zagrożenie stanowi kilkadziesiąt gatunków chwastów, takich jak: chaber bławatek, fiołek polny, gwiazdnica pospolita, komosa biała, mak polny, maruna bezwonna, perz właściwy, przetaczniki, przytulia czepna, rumian polny, rumianek pospolity, samosiewy zbóż, tasznik i tobołki polne. Ochronę herbicydową rzepaku powinno się wykonać jesienią. Zabiegi wiosenne są zwykle mniej skuteczne, szczególnie w odniesieniu do chwastów, które skiełkowały już jesienią i znajdują się w zaawansowanych stadiach rozwojowych. Dlatego wiosną wykonuje się ewentualnie zabiegi korekcyjne. Do tego celu możemy stosować herbicydy z grupy regulatorów wzrostu lub inhibitorów.
Należy również pamiętać o tym, że walkę z chwastami w uprawie rzepaku należy rozpocząć już od rośliny przedplonowej, ponieważ zwalczanie chwastów w zbożach jest o wiele łatwiejsze niż w rzepaku. Decyzję o wykonaniu zabiegu herbicydowego można również podjąć na podstawie progów ekonomicznej szkodliwości chwastów. Jednak mogą mieć one tylko charakter pomocniczy, ponieważ straty plonu powodowane przez chwasty nie są uzależnione wyłącznie od ich liczby na jednostce powierzchni, ale istotne znaczenie mają takie czynniki, jak termin siewu rzepaku czy warunki glebowo-klimatyczne.
Progi ekonomicznej szkodliwości chwastów w rzepaku ozimym:
- ostrożeń polny – 1 roślina/m2
- przytulia czepna – 1 roślina/m2
- rumian polny – 3 rośliny/m2
- rumianek pospolity – 3 rośliny/m2
- zbiorowiska chwastów dwuliściennych wiosną – 30 roślin/m2
- jednoroczne jednoliścienne i samosiewy zbóż – 10–15% pokrycia gleby
