Duże potrzeby pokarmowe rzepaku sprawiają, że prawidłowa strategia żywienia tej rośliny nie powinna opierać się tylko na doglebowym stosowaniu nawozów. Bardzo ważne jest również dokarmianie roślin przez liście, które pozwala na szybsze uzupełnienie składników w roślinie. Ma to szczególne znaczenie, gdy rośliny wykazują objawy niedoboru składników pokarmowych.
Niedobór boru ujawnia się między innymi w korzeniu głównym, w którym tworzą się puste przestrzenie (pęknięcia pod szyjką korzeniową). Ogranicza to rozwoju systemu korzeniowego, co w konsekwencji prowadzi do mniejszego pobierania wody i składników pokarmowych. Dobre zaopatrzenie w bor zwiększa odporność na pękanie łodyg w czasie intensywnego wzrostu wydłużeniowego. Ma to miejsce w przypadku występowania dużych dobowych wahań temperatury i dobrego uwilgotnienia gleby.
Pierwszymi oznakami braku boru są czerwonawe zabarwienia na ogonkach i liściach najmłodszych części roślin. Liście zaczynają zamierać, podobnie dzieje się ze stożkami wzrostu.
Inne objawy niedoboru boru to słabe kwitnienie, opadanie kwiatów, niezawiązywanie nasion, czego konsekwencją jest spadek plonu.
Nawożenie rzepaku borem w okresie wiosennym, w zależności od dostępności składnika z gleby i intensywności uprawy, wymaga zastosowania dawki w granicach 400–800 g B/ha. W okresie wiosennym zalecane są dwa zabiegi borem. Pierwszy w fazie rozety, drugi w fazie pąkowania. W przypadku długiej wiosny dokarmianie tym składnikiem można przeprowadzić w trzech zabiegach.
Nalistne nawożenie rzepaku ozimego zaleca się przeprowadzić roztworem cieczy zawierającej kilka składników, a także w miarę możliwości połączyć je z ochroną insektycydową i/lub fungicydową (jeśli pozwalają na to zalecenia zawarte w etykiecie produktu).
