Rzepak należy do roślin o wysokich wymaganiach w stosunku do stanowiska. Duże potrzeby pokarmowe rzepaku sprawiają, że prawidłowa strategia żywienia tej rośliny opiera się na doglebowym stosowaniu nawozów, ale równie ważne jest dokarmianiu roślin przez liście. Jesienią rzepak nalistnie nawozi się przede wszystkim borem i manganem. Stosuje się od 100 do 250 g B/ha i od 80 do 200 g Mn/ha. W przypadku długiej jesieni, która sprzyja rozwojowi rzepaku, wskazane jest powtórzenie dokarmiania – obowiązuje zasada, że im większa biomasa, tym większe potrzeby pokarmowe. Ma to szczególne znaczenie, gdy rośliny wykazują objawy niedoboru składników pokarmowych. Podstawowym sposobem identyfikacji głębokiego niedoboru składników mineralnych jest obserwacja symptomów (objawów) niedoboru.
Nawożenie borem
Bor decyduje o rozwoju i wykształceniu systemu korzeniowego oraz przygotowuje roślinę do spoczynku zimowego. Objawy niedoboru tego pierwiastka można zauważyć jesienią tuż po wschodach. Pierwszymi oznakami braku boru są czerwonawe zabarwienia na ogonkach i liściach najmłodszych części roślin. Liście zaczynają zamierać, podobnie dzieje się ze stożkami wzrostu.
Niedobór boru w okresie jesiennym objawia się charakterystycznymi pęknięciami występującymi tuż pod szyjką korzeniową.
Dobre zaopatrzenie w bor zwiększa odporność na pękanie łodyg w czasie intensywnego wzrostu wydłużeniowego. Ma to miejsce w przypadku występowania dużych dobowych wahań temperatury i dobrego uwilgotnienia gleby. Bor jest niezbędnym składnikiem metabolizmu rzepaku jego aplikacja wpływa na zwiększenie plonowania. Przyjmuje się, że średnio plon może wzrosnąć w przedziale 5-8% ale jednocześnie pamiętajmy, że brak boru może doprowadzić do obniżenia potencjału plonowania nawet o 50%.
Nawożenie manganem
Niedobór manganu prowadzi do zakłócenia metabolizmu rośliny, którego pierwszym objawem jest znaczne zmniejszenie zawartości chlorofilu (zielonego barwnika), w wyniku czego na liściach pojawia się chloroza. Wizualne objawy chlorozy manganowej nie są łatwe do diagnozowania, gdyż wykazują one znaczną różnorodność gatunkową. Zwykle ujawniają się na młodych lecz w pełni rozwiniętych liściach. Najpierw między nerwami pojawiają się punktowe, chlorotyczne plamki, które stopniowo rozrastają się w kierunku nerwów. W miarę pogłębiania się niedoboru manganu, chlorozy przekształcają się w nekrozy (tkanki obumierają), które stopniowo niszczą blaszkę liściową. W zaawansowanym stadium chlorozy liść przyjmuje charakterystyczną marmurkowatą strukturę, a blaszka liściowa zagina się do środka wzdłuż nerwu środkowego (z czasem liść może ulec całkowitemu obumarciu lub złamaniu).
